Article 1

Mój świętej pamięci ojciec Franciszek był człowiekiem przedwojennym. Ojciec bardzo często narzekał na obecne czasy i często twierdził, że wszystko było lepsze przed wojną. Czasami, to nawet robiliśmy sobie z tego żarty w kręgach rodzinnych, gdy ojciec mówił:

„Co tam teraz pszczoły? - Przed wojna to pszczoły były tak duże, jak wróble”

”Co tam teraz piasek? Przed wojną to był piasek! Jak sypnąłeś komuś piaskiem w oczy, to wybierał i wybierał, a w dzisiejszych czasach to jak sypniesz komuś piaskiem w oczy, to otrząśnie się i nic.”

Był to człowiek kolorowy, często zabawny, jednak jego czas przeminął i więcej już nie narzeka na powojenne czasy.

KŁOSY NIE ROSNA

Zadumał się pewien starzec
Na polu wiosną,
Popatrz, przecież to już marzec,
Zboża nie rosną.

Ciekawe jak będzie przyszłej zimy z chlebem?
Bo kłosy nie rosną - zniszczyliśmy glebę,
I ryby nie żyją, gdzie wody zatrute,
I ciężko jest wdychać powietrze zepsute.

Kiedy byłem młody,
Ziemia była żyzna,
Czyste były wody,
A w lasach dziczyzna.

Czy to koniec świata?
Tak Starzec narzeka,
Przemijają lata,
A życie ucieka.

Postarzał się człowiek w czasie,
Włos mu bieleje,
Koniec życia zaczyna się,
Wiatr Śmierci wieje.

Po śmieci go pochowali
Tam, gdzie chowają,
Żałobnego marsza grali,
Jak zwykle grają.

Był to przecież człowiek święty,
Ludzie mówili,
Żeby on był w Niebo wzięty
Boga prosili.

Na grobie mu położyli
Kwiatów całą moc,
I za niego się modlili
Cały dzień i noc.