Andrzej Busza

Karły

karły
o tak nadchodzą karły
chyłkiem
przez podszycie
stadami i kolumnami

szparki ich wąskich ślepi
zielonych jak trawa
świecą w zielonkawej mroczy

lasy rozbrzmiewają glosami licha
piski, chrupanie obleśne mlaski

codziennie znajdujemy w rowach
szczurze i wiewiórcze czaszki
obgryzione wylizane do szczętu

brzegi strumieni i rzek
zaściełają wybielone ości
na wzgórzu z widokiem na miasto
na wpół objedzony trup konia bieleje

kiedy syreny
wyją z wieżyc zamku
szukamy schronienia
pod łukami kościoła
Lemuelu Rodione
módlcie się za nami
bowiem zalakowany na siedem pieczęci pergamin

zżółkły i pomarszczony
jak skóra ich twarzy
obwieszcza
że ich jest królestwo
i że oni posiądą ziemię