Ewa Caputa

Biblioteka

Zbiór polskich książek należących do Domu Polskiego przez długie lata gnieździł się w malutkim pokoiku obok kuchni. Pokoik był tak ciasny, że regał na całą ścianę i stolik w całości wypełniały jego przestrzeń i mógł w nim razem z bibliotekarką znajdować się tylko jeden interesant. Różne przypadkowe osoby zajmowały się tymi książkami: ktoś owijał je szarym papierem, ktoś inny je spisywał, ale dopiero śp. Pani Eugenia Chrosna przyczyniła się do przekształcenia składziku z książkami w bibliotekę. To między innymi dzięki sugestiom Pani Chrosny, przed nieomal piętnastu laty, biblioteka otrzymała nową siedzibę.
Ze strzępków pamięci trudno dokładnie odtworzyć tamte okoliczności. Prezesem Stowarzyszenia Polaków w Victorii Orzeł Biały był wówczas pan Adolf Literowicz. W Domu Polskim przeprowadzano remont dolnej Sali i wtedy postanowiono wygospodarować dwa dodatkowe pomieszczenia na klasę szkolną (przez wiele lat polska szkółka wynajmowała miejsce na lekcje w różnych miejscach, poza Domem Polskim), no i za namową Pani Geni, na bibliotekę.
- Wtedy jeszcze obiady odbywały się na dolnej sali – wspomina Pan Leszek Richmond, - wiec postanowiliśmy zrobić w klasie przesuwaną ścianę, by w razie większej frekwencji w sali telewizyjnej, można było powiększyć przestrzeń, natomiast biblioteka jest pomieszczeniem o stałych ścianach.

Staraniem ówczesnego Zarządu Stowarzyszenia, polska organizacja dostała dofinansowanie z Gaming Commision. Za te pieniądze, między innymi biblioteka w nowym pomieszczeniu, wyposażona została w porządne meble, sprzęt audiowizualny, komputery, regały do których składane drzwi dorobił Pan Julian Tatarek. Oczywiście, do istniejącego już księgozbioru zakupione też zostały nowe pozycje. W obszernym pomieszczaniu książki zostały ułożone w porządku tematycznym i alfabetycznym. Pierwszą bibliotekarką w nowej siedzibie biblioteki była Pani Genia. Po jej niespodziewanej śmierci, przez jakiś czas wypożyczeniem książek zajmował się Pan Leszek Richmond. Na zaproszenie zarządu po jakimś czasie zastąpiła go Pani Irena Otvos. Po rezygnacji Pani Ireny, bibliotekarkami zostały Panie Alina Chalecka i Lucyna Rodziewicz. Pani Rodziewicz, mimo, że jakiś czas temu zrezygnowała z pracy w bibliotece, do dzisiaj otwiera bibliotekę w zastępstwie nieobecnych czasem bibliotekarek.

Przez piętnaście lat księgozbiór należący do Stowarzyszenia stopniowo się powiększa, dzięki wpływającym do biblioteki darowiznom oraz dofinansowaniu ze strony Stowarzyszenia Orzeł Biały. Pomimo utraty dotacji z Gaming Comission, zarówno poprzednia prezes Stowarzyszenia, Pani Jarka Piecuch, jak i obecna prezes Pani Ela Ploch rozumieją potrzebę istnienia biblioteki przyznając co kilka lat fundusze na powiększenie i modernizowanie zasobów bibliotecznych. Obecnie biblioteka znów przygotowuje się do zakupu nowych książek.
Księgozbiór Domu Polskiego liczy ponad dwa tysiące tomów, setki dysków CD i winylowych płyt z muzyką rozrywkowa i poważną oraz kaset video i DVD z filmami polskiej produkcji. Oprócz książek polskich, biblioteka kolekcjonuje tzw. Polonica, czyli książki o Polsce w językach obcych oraz polską literaturę w przekładach. Zbiór książek ma charakter eklektyczny. Z grubsza można by go podzielić na kilka kategorii pod względem chronologicznym: od książek wydanych w pierwszej połowie XX wieku poprzez wszystkie okresy historyczne do czasów obecnych; pod względem geograficznym: w księgozbiorze znajdują się książki polskie wydawane w kraju i na emigracji pisarzy polskich i zagranicznych; pod względem tematycznym: na zbiór składa się literatura piękna, poezja, literatura faktu, książki popularno naukowe, książki o tematyce ezoterycznej, podręczniki, albumy dzieł sztuki i zabytków, przewodniki, książki kucharskie, literatura dziecięca, itd.
Interesujące i dość unikalne są w naszej bibliotece wydawnictwa emigracyjne. Wiele z niewielkich papierowych broszurek, podręczników z polskich szkół, istniejących tam wszędzie, gdzie przebywali Polacy podczas II Wojny Światowej, arcydzieł polskiej literatury pięknej, zanim trafiły na półki biblioteczne przewędrowały ze swymi właścicielami połowę świata, o czym stanowią liczne na nich pieczęcie i napisy.

Biblioteka w Domu Polskim stanowi obecnie, obok Szkółki Polskiej i kapeli Białe Orły, trzecią promującą polskość instytucję sponsorowaną przez Stowarzyszenie. Bez nich życie kulturalne w Domu Polskim, poza kilkoma w roku imprezami, praktycznie nie istnieje. Wielki ekran telewizora się kurzy, dawno już nie odbywają się tu towarzyskie spotkania, ludzie nie spotykają się na partyjkę brydża lub na bilard i piwko. Przestało istnieć koło pań przygotowujących pyszne ciasta i inne wspaniale polskie potrawy. Do biblioteki też zagląda coraz mniej czytelników, ale nawet bez nich biblioteka nie powinna przestać istnieć, bo jest wykładnikiem polskiego bogactwa kulturowego, poza tym nie wiadomo, co jeszcze może się zdarzyć. Jeszcze przecież nie gasimy światła. .

  Następny artykuł: